Als ik even op de biechtstoel mag zitten: over het algemeen vond ik zwanger zijn helemaal niet zo fantastisch. Natuurlijk kan ik mij niets toffers voorstellen dan het resultaat, maar die weg daarnaartoe, meh. Dankzij mijn zwangerschap heeft voornamelijk mijn relatie het behoorlijk voor de kiezen gehad, misschien later daarover meer. Er waren gelukkig ook echt wel hele fijne momenten, en in deze post deel ik 4 van mijn lievelingsmomentjes!
De eerste hartslag
Hoe onwerkelijk was dat. Tuurlijk, dankzij die positieve test wist ik dat ik een heel nieuw mens aan het bouwen was, maar die hartslag poeh, die komt binnen hoor! Toen kwam voor mij echt het besef: ik ben zwanger! Nog nooit heb ik zoveel gevoelens tegelijkertijd gevoeld als op dat moment. Blijdschap, angst, trots, maar vooral heel veel liefde. Toen ik bij de verloskundige kwam voor mijn eerste echo was ik al ver genoeg zwanger om meteen een hartslag te kunnen horen. Samen met Kerim en mijn moeder zat ik daar een beetje zenuwachtig te zijn en ik zal nooit van mijn leven Kerim’s gezichtsuitdrukking vergeten op het moment dat de hartslag hoorbaar was. Zo bizar om voor het eerst dat snelle geluidje te horen als een soort fanfare voor nieuw leven. Ik denk niet dat er ooit een moment komt die dát moment kan overtreffen.
Het eerste pakje
Heerlijk vond ik het: tussen de babykleertjes snuffelen. Het eerste pakje dat ik voor Irfan kocht. was er een van de H&M: een driedelig Mickey pakje. Ik wist toen nog niet of wij een jongen of een meisje zouden krijgen dus ik ging voor neutraal. Hij heeft het pakje pas wat later aangekund omdat ik hem in maat 56 had gekocht. Toen hij uiteindelijk echt wat klein begon te worden heb ik hem nog even kort aangedaan en vervolgens zonder te wassen opgeborgen, zodat hij naar mijn kleine boef zou blijven ruiken. I know, weird right? Je shopt hem hier.
De pretecho
Met 14 weken zwangerschap zijn wij bij Babyvisie een pretecho gaan maken om achter het geslacht te komen. Wat was dat leuk zeg. Lekker weer naar de baby kijken én kijken wat het wordt. Ik had absoluut niet de behoefte om al die tijd dat ik zwanger was als een soort KinderSurprise door het leven te gaan en wilde zo vroeg mogelijk weten wat het geslacht was. Toen het een jongen bleek te zijn kon mijn geluk niet op. Niet omdat ik meisjes niet leuk vind, maar omdat ik mij op de een of andere manier echt een jongensmoeder vond. Toen de echoscopiste liet zien dat het een jongen was kon ik niet heel wijs worden van het beeld, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik heb nog een dvd van de pretecho en het is heel apart om dat weer terug te zien. Naast de pretecho vond ik ook de 20 weken echo heel tof. Superzenuwachtig was ik, het is toch een soort van D-Day, maar extra lang koekeloeren vond ik helemaal te gek.
De schopjes
En dan heb ik het niet over de derde-trimester-ik-schop-je-ingewanden-door-elkaar schopjes, maar die eerste periode. Dat moment dat je twijfelt of het nou je darmen of je baby is en daarna dat moment dat je beseft dat het toch echt je baby is. In het begin voelde het bijna als een soort vlinders in mijn buik, en later voelde (en zag) ik echt voetjes. Dat vond ik zo bizar en tegelijkertijd zo cool. Als ik dan over mijn buik aaide en ik voelde een uitstrekt voetje of een elleboogje voelde het toch een beetje als knuffelen met je baby. Daar kon ik intens van genieten. Gedurende mijn zwangerschap heb ik mij behoorlijk alleen gevoeld, en die trapjes deden dat toch enigszins teniet.
Images: Pexels, H&M
