Toen ik bijna vier jaar geleden nog half kreupel op mijn kraambed lag, werd mij regelmatig op het hart gedrukt dat ik vooral moest genieten. Voor ik het wist zou hij namelijk groot zijn. Ik keek naar mijn kleine hoopje mens en was er van overtuigd dat ik alle tijd van de wereld had. Toen ik niet veel later met een krijsende baby (hallo, darmkrampjes) op mijn arm mij een weg baande door het slagveld van spuug en spuitluiers was ik er van overtuigd dat de tijd zelfs stil stond. Wat nou, de tijd vliegt voorbij?
Alle tijd van de wereld
Voor mijn gevoel stond de tijd in het begin van het ouderschap echt stil. Ik leefde heerlijk in mijn eigen bubbel. Dag in dag uit een rustig ritme waarin er vooral veel gekroeld werd. Langzaam maar zeker slopen er steeds meer verantwoordelijkheden mijn dagelijks leven binnen. Ik begon weer met werken, Irfan ging naar de kinderopvang, maar nog steeds was hij echt klein. Het advies dat ik veelvuldig op mijn kraambed te horen heb gekregen schoof steeds meer naar de achtergrond. Het dagelijks leven was gewoon dat, het dagelijks leven. Daarnaast: genieten deden we toch wel.
Mijn baby is geen baby meer
En toen knipperde ik met mijn ogen en was hij groot. Dat snelle opgroeien gaat eigenlijk behoorlijk stiekem en geniepig. Voor je het weet worden ze zelfstandiger, groter en ontwikkelen ze steeds meer hun eigen ik. Het zit hem in de kleine dingen die toch wel grotendeels worden opgeslokt door de dagelijkse sleur.
Duplo is allang ingeruild voor Lego. BabyTV voor Ninjago en ineens wil Irfan schrijven en rekenen. Hij wil alles zelf doen, smeert soms zelfs zijn eigen boterham en laatst is hij voor het eerst zonder papa of mama buiten gaan spelen. Voor de deur, waar ik vanuit de keuken tijdens het koken vol zicht had, maar toch. Ik knipper met mijn ogen en hij heeft afscheid genomen bij de kinderopvang, zijn schooltas uitgekozen en zwiert rondjes in de “grotekinderattracties“.
Mijn baby is nu echt geen baby meer. Klapperende eierstokken heb ik niet, maar ik moest laatst toch even slikken bij het besef dat die kleine babyvoetjes en dat gebrabbel nooit meer terug komen. Man, wat is dat snel gegaan.
Nieuwe fase
Over een week is het dan zover. Irfan’s eerste schooldag. Een nieuw tijdperk, die van het schoolgaande kind. Hoewel het licht steekt dat ik nu écht afscheid moet nemen van de hij-is-nog-zo-klein-fase, kijk ik wel enorm uit naar de komende jaren. Wat gaat hij leuk vinden op school? Krijgt hij net zo’n hekel als rekenen als zijn moeder of erft hij juist het inzicht van zijn vader? Ga ik met mijn pabo-blik deze tijd tegemoet of word ik juist zo’n moeder waar ik mij zo aan ergerde toen ik zelf voor de klas stond? De tijd zal het leren. Tijd die veel sneller gaat dan mij lief is. Maar genieten blijven we!
